Fam. Vink-Hermeling

We vonden al een tijd dat Andrea slecht hoorde. Het ging van kwaad tot erger en na een bezoekje aan de KNO arts toch maar besloten om buisjes te laten zetten. Ze hoorde namelijk slecht vanwege vocht achter het trommelvlies. Dit had ze al eerder gehad, maar toen was de doofheid niet zo erg als het nu was.
Op 30 mei 2012 was het zover. Ik had Andrea om 5.55 uur wakker gemaakt om nog een cracker te eten. Ze mocht namelijk tot 6 uur voor de operatie nog eten. Rond een uur of 9.45 kreeg Lisa een koekje. Andrea zei dat ze ook een koekje wilde, maar op het antwoord dat dat niet ging ivm de operatie ging ze weer vrolijk spelen zonder te morren (ze heeft de hele ochtend niet gezeurd over honger of dorst!). Rond 10 uur mocht ze de laatste keer drinken. Ze moest zich om 11.30 melden op de kinderdagbehandeling afdeling van het St. Antonius ziekenhuis te Overvecht. We werden doorverwezen naar kamer 1 en het bed aan de muur was voor Andrea. Niet veel later kwam er nog een kamergenootje bij. Andrea kreeg de pyjama aan en daarna kregen we de nodige info over de operatie en wat er allemaal zou gaan gebeuren. Gelukkig hadden we een boekje gekregen van het ziekenhuis waar het ook al allemaal in verhaaltjesvorm in beschreven was, zodat we Andrea al hadden kunnen voorbereiden. Toen was het tijd voor een zetpil (volwassen formaat). Andrea had een paar traantjes, maar verder niks. Toen nog even de temperatuur meten en was het wachten geblazen. Er was genoeg speelgoed aanwezig dus Andrea was te vinden in de speelhoek. Rond 12.45 werden we gehaald om naar beneden naar de OK te gaan. Andrea ging stoer in haar bed zitten en liet zich lekker rondrijden (ook in de lift). Af en toe werd er wel angstig achterom gekeken als mama uit het zicht was. In de sluis voor de operatiekamer kreeg mama een rare jas aan en een rare muts op. Andrea moest er wel om lachen en kreeg ook nog een ballon. Hier hebben we nog leuk mee zitten spelen en Andrea leek erg ontspannen. Daarna was het zover, we werden gehaald voor de OK. Toen we de OK binnenreden was zelfs mama onder de indruk van alle apparatuur en aantal mensen met blauwe pakken die op ons afkwamen. Ik mocht Andrea op de operatietafel leggen en de dokter informeerde nog even of ze inderdaad buisjes kreeg in beide oren. Daarna werd het kapje opgezet voor de narcose. Andrea spartelde niet tegen en ging redelijk rustig ademhalen en viel lekker in slaap. Mama moest even slikken. Ik mocht haar nog een kusje geven en daarna werd ik naar de uitslaapkamer begeleid. Daar kreeg ik een dapperheidsdiploma (voor Andrea) in mijn handen geduwd en werd verteld wat de volgende stappen waren. Ik zat net en toen kwam de dokter alweer aan om te zeggen dat er inderdaad veel vocht zat en dat er twee buisjes geplaatst waren. Niet veel later kwam Andrea ook alweer terug. Heerlijk slapend, met knuffels en ballon in bed. Ze werd aangesloten op de monitor en toen was het wachten tot ze weer wakker werd. Dat duurde niet echt heel lang. Ze werd op een gegeven moment wakker gemaakt met een nat washandje in haar nek. Ze werd wakker en wilde al meteen rechtop gaan zitten. Ook keek ze meteen onder de deken om te kijken wat er aan haar teen zat (zuurstof meter). Ze was meteen goed bij en aan het lachen. Mama mocht ook in bed, met Andrea bij haar op schoot en even later kwam de zuster ons alweer halen om naar de afdeling te gaan. Andrea kreeg een ijsje (raketje) en vermaakte zich prima met het ijsje en het drinken en de televisie. Het meisje naast ons had het een stuk slechter. Zij had veel pijn omdat haar amandelen geknipt waren. Dit was erg onrustig voor Andrea en dus mochten we na een half uur alweer naar huis van de zuster. Nog even nagepraat over de nazorg, Andrea mocht nog een knuffel uitzoeken van mama en daarna naar huis. Thuis rende ze meteen naar boven naar Hans om te vertellen wat er gebeurd was en over de vakantie. Daarna mocht papa het verhaal ook horen. Ze wilde meteen gaan spelen in de binnenspeeltuin, maar dat hebben we toch maar even niet gedaan. ‘s Nachts heeft ze heerlijk geslapen en donderdagmiddag is ze weer gewoon naar school gegaan.
Al met al was het voor Andrea een fluitje van een cent en ze heeft zich echt super dapper gedragen. Het dapperheidsdiploma is dan ook meer dan verdiend. Mama had ‘s avonds wel een flinke hoofdpijn van alle spanning die van haar was afgevallen.